[00:00.000] 作曲 : Solmeister
[00:00.512]Μοιάζει χλωμό, πες μου, το νιώθεις όπως το νιώθω κι εγώ;
[00:03.764]Είναι τα μάτια μου χαμένα στων ματιών σου τον βυθό
[00:06.748]Κι ας πνιγώ, χαλάλι, δεν ψάχνω να κρατηθώ
[00:09.498]Δεν βλέπω όνειρα για' δε κοιμάμαι, απλά λιποθυμώ
[00:12.441]Και πληγώνεται αυτός που αγαπάει
[00:15.161]Γιατί πληρώνει των αλλων τα λάθη μία ζωή
[00:18.460]Πιστεύω πως άσπρη μέρα δε θα φανεί
[00:21.193]Κι ό,τι μπορεί στραβά να πάει θα μου πάει
[00:24.176]Αρχικά, και για να τα 'χω και μ' εμένα καλά
[00:26.895]Παραδέχομαι πριν πω ότιδηποτε πως συχνά
[00:29.911]Βάζω τα χέρια μου και βγάζω τα μάτια μου μόνος
[00:32.615]Και δεν έχει αλλάξει τίποτα κι αυτήν τη φορά
[00:35.755]Μα πες μου, εγώ κι εκείνη πώς περίμενα να λήξει;
[00:38.756]Φταίει που προτιμώ την αυτοκαταστροφή από την πλήξη
[00:41.530]Φταίει που προτιμώ από την ηρεμία μου τη θλίψη
[00:44.589]Για να ξεκινήσει η ποίηση να μιλήσει
[00:46.810]Δε με μισούσε πες της, απλώς με αγαπούσε μισά
[00:50.133]Ποτέ δεν ηταν δικιά μου στα φωτεινά
[00:53.595]Άρα πώς να ναι δικιά μου παντοτινά; Πόσα όνειρα παιδικά
[00:56.579]Πεθαίνουν βίαια σ' άχαρα πρωινά σαν κι αυτά;
[00:59.032]Πες της θα 'μουν εδώ, θα 'μουν ανάσα σε πνιγμό
[01:02.062]Θα 'κανα ότι περναει από το χέρι μου για να μην παθει κανένα κακό
[01:04.843]Μα αιμοραγώ και φτύνω το αίμα φωνάζοντας «Σώσε με», καθώς σε
[01:08.176]Τόσες λίγες σελίδες ψάχνω για να τη βρω
[01:10.895]Γιατί έχει μείνει ένα παραμύθι μισό
[01:13.613]Κι επικίνδυνα χαμηλό επίπεδο σεροτονίνης στο μυαλό
[01:17.511]Και μια μνήμη από 'κείνη ένα φθινοπωρο ψυχρό
[01:20.526]Στη λίμνη που πεθαίνουν οι κύκνοι
[01:23.245]Tο βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα
[01:25.981]Ήταν το βράδυ που εκείνη μ' έκανε θρύψαλα
[01:29.042]Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα
[01:31.745]Μα εκείνη δε μεθούσε, έσβηνε τη δίψα απλά. Γι' αυτό
[01:34.995]Όταν της πεις πως με κέρδισε
[01:37.777]Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
[01:40.573]Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
[01:43.636]Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
[01:46.605]Την καρδιά μου απ' το στήθος αφαίρεσε
[01:49.386]Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
[01:52.403]Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
[01:55.387]Και μεταγιόν στον λαιμό της την πέρασε
[02:00.761]«Να 'σαι χαρούμενος» μου 'πε «και να γελάς»
[02:02.964]Έτσι γέλασα ειρωνικά και της είπα «Ευχαριστώ, πώς δεν το σκέφτηκα;»
[02:07.042]Αν θα μιλήσουμε ξανά με ρωτά
[02:09.245]Και σιωπώ, γιατί δεν το 'χω με τα τυπικά και τα ψεύτικα
[02:12.500]Δε θέλω άλλα λόγια για 'μας με το μαχαίρι της στην πλάτη
[02:15.214]Μιά λέει πως δε μ' αγαπάει, μιά κάθεται σιωπηρή
[02:18.231]Κλείνω τις πόρτες του παλιού μαυσωλείου καθώς δακρύζω
[02:21.245]Και τον έρωτα σφραγίζω μια για πάντα εκεί
[02:23.963]Να μου θυμίζει πως πονούσα κι ήθελα να κάνω τα πάντα
[02:26.965]Για να σβήσει λίγο η θλίψη από τα κεχριμπαρένια της μάτια
[02:30.011]Να της μιλάω ώσπου να φύγει το σκοτάδι της ή έστω
[02:33.018]Να 'μαι στο πλάι της για όσο αντέξω
[02:35.262]Μα αυτή δε μου 'δωσε ποτέ λιγο απ' το φως της μέρας
[02:37.973]Γιατί είναι κάτι σαν αέρας και κάθε αγκαλιά που μ' έσφιγγε μ' έδιωχνε
[02:42.147]Ήταν τα χείλη της το χείλος του γκρεμού
[02:44.616]Κι ο ιδιος πόνος που κοντά της μ' έφερνε μ' έσπρωχνε
[02:47.918]Καυτές ανάσες ζουν εδώ σαν φαντάσματα
[02:50.918]Ιδρώτας που έγραψε ποιήματα στα σκεπάσματα
[02:53.636]Κι οσες φορές και να το πω, θα το ξεχνάω
[02:56.465]Τα καστανά μάτια κάνουν τα πιο καλά ξεγελάσματα
[02:59.650]Tο βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα
[03:02.649]Ήταν το βράδυ που εκείνη μ' έκανε θρύψαλα
[03:05.635]Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα
[03:08.368]Μα εκείνη δε μεθούσε, έσβηνε τη δίψα απλά. Γι' αυτό
[03:11.648]Όταν της πεις πως με κέρδισε
[03:14.383]Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
[03:17.102]Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
[03:20.180]Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
[03:23.181]Την καρδιά μου απ' το στήθος αφαίρεσε
[03:25.899]Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
[03:28.883]Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
[03:31.664]Και μεταγιόν στον λαιμό της την πέρασε
[03:35.087]Όταν της πεις πως με κέρδισε
[03:37.825]Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
[03:40.556]Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
[03:43.540]Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
[03:46.542]Την καρδιά μου απ' το στήθος αφαίρεσε
[03:49.539]Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
[03:52.274]Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
[03:55.055]Και μεταγιόν στον λαιμό της την πέρασε
[03:58.429]Δες πώς της πάει, δες πώς της πάει
[04:01.197]Δες πώς της πάει, δες πώς της πάει

作曲 : Solmeister
Μοιάζει χλωμό, πες μου, το νιώθεις όπως το νιώθω κι εγώ;
Είναι τα μάτια μου χαμένα στων ματιών σου τον βυθό
Κι ας πνιγώ, χαλάλι, δεν ψάχνω να κρατηθώ
Δεν βλέπω όνειρα για' δε κοιμάμαι, απλά λιποθυμώ
Και πληγώνεται αυτός που αγαπάει
Γιατί πληρώνει των αλλων τα λάθη μία ζωή
Πιστεύω πως άσπρη μέρα δε θα φανεί
Κι ό,τι μπορεί στραβά να πάει θα μου πάει
Αρχικά, και για να τα 'χω και μ' εμένα καλά
Παραδέχομαι πριν πω ότιδηποτε πως συχνά
Βάζω τα χέρια μου και βγάζω τα μάτια μου μόνος
Και δεν έχει αλλάξει τίποτα κι αυτήν τη φορά
Μα πες μου, εγώ κι εκείνη πώς περίμενα να λήξει;
Φταίει που προτιμώ την αυτοκαταστροφή από την πλήξη
Φταίει που προτιμώ από την ηρεμία μου τη θλίψη
Για να ξεκινήσει η ποίηση να μιλήσει
Δε με μισούσε πες της, απλώς με αγαπούσε μισά
Ποτέ δεν ηταν δικιά μου στα φωτεινά
Άρα πώς να ναι δικιά μου παντοτινά; Πόσα όνειρα παιδικά
Πεθαίνουν βίαια σ' άχαρα πρωινά σαν κι αυτά;
Πες της θα 'μουν εδώ, θα 'μουν ανάσα σε πνιγμό
Θα 'κανα ότι περναει από το χέρι μου για να μην παθει κανένα κακό
Μα αιμοραγώ και φτύνω το αίμα φωνάζοντας «Σώσε με», καθώς σε
Τόσες λίγες σελίδες ψάχνω για να τη βρω
Γιατί έχει μείνει ένα παραμύθι μισό
Κι επικίνδυνα χαμηλό επίπεδο σεροτονίνης στο μυαλό
Και μια μνήμη από 'κείνη ένα φθινοπωρο ψυχρό
Στη λίμνη που πεθαίνουν οι κύκνοι
Tο βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα
Ήταν το βράδυ που εκείνη μ' έκανε θρύψαλα
Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα
Μα εκείνη δε μεθούσε, έσβηνε τη δίψα απλά. Γι' αυτό
Όταν της πεις πως με κέρδισε
Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
Την καρδιά μου απ' το στήθος αφαίρεσε
Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
Και μεταγιόν στον λαιμό της την πέρασε
«Να 'σαι χαρούμενος» μου 'πε «και να γελάς»
Έτσι γέλασα ειρωνικά και της είπα «Ευχαριστώ, πώς δεν το σκέφτηκα;»
Αν θα μιλήσουμε ξανά με ρωτά
Και σιωπώ, γιατί δεν το 'χω με τα τυπικά και τα ψεύτικα
Δε θέλω άλλα λόγια για 'μας με το μαχαίρι της στην πλάτη
Μιά λέει πως δε μ' αγαπάει, μιά κάθεται σιωπηρή
Κλείνω τις πόρτες του παλιού μαυσωλείου καθώς δακρύζω
Και τον έρωτα σφραγίζω μια για πάντα εκεί
Να μου θυμίζει πως πονούσα κι ήθελα να κάνω τα πάντα
Για να σβήσει λίγο η θλίψη από τα κεχριμπαρένια της μάτια
Να της μιλάω ώσπου να φύγει το σκοτάδι της ή έστω
Να 'μαι στο πλάι της για όσο αντέξω
Μα αυτή δε μου 'δωσε ποτέ λιγο απ' το φως της μέρας
Γιατί είναι κάτι σαν αέρας και κάθε αγκαλιά που μ' έσφιγγε μ' έδιωχνε
Ήταν τα χείλη της το χείλος του γκρεμού
Κι ο ιδιος πόνος που κοντά της μ' έφερνε μ' έσπρωχνε
Καυτές ανάσες ζουν εδώ σαν φαντάσματα
Ιδρώτας που έγραψε ποιήματα στα σκεπάσματα
Κι οσες φορές και να το πω, θα το ξεχνάω
Τα καστανά μάτια κάνουν τα πιο καλά ξεγελάσματα
Tο βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα
Ήταν το βράδυ που εκείνη μ' έκανε θρύψαλα
Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα
Μα εκείνη δε μεθούσε, έσβηνε τη δίψα απλά. Γι' αυτό
Όταν της πεις πως με κέρδισε
Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
Την καρδιά μου απ' το στήθος αφαίρεσε
Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
Και μεταγιόν στον λαιμό της την πέρασε
Όταν της πεις πως με κέρδισε
Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
Την καρδιά μου απ' το στήθος αφαίρεσε
Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
Και μεταγιόν στον λαιμό της την πέρασε
Δες πώς της πάει, δες πώς της πάει
Δες πώς της πάει, δες πώς της πάει